Mombrain

Er zijn zo van die dagen dat je als ouder trots kan zijn op jezelf. Dat je echt van jezelf vindt dat je een schouderklopje verdient, want “wauw, dat heb je fantastisch gedaan!”. Voordat ik die depressie doormaakte was ik niet zo snel om mezelf te bestoken met lof, maar gaandeweg, in mijn herstelproces, leerde ik echter dat we onszelf als ouder ook eens mogen complimenteren. 

Zo ook deze ochtend. Ik kon trots zijn op mezelf. Ik slaagde erin op te staan vóór de kindjes wakker werden, kon (kort) stretchen om vervolgens beide kindjes aan te kleden, eten te geven en de kleuter tijdig op school af te zetten. En nu stond ik hier, met de auto vijf minuten te vroeg in de rij van het containerpark om om negen uur binnen te mogen. De baby was net in slaap gevallen, de timing perfect en gelukkig zou het uitladen van de auto ook maar een paar minuten in beslag nemen. Wacht eens…uitladen… uitladen?? Ben ik nu echt naar het containerpark gereden zonder de auto in te laden?! 

Ja, hoor…natuurlijk staar ik nu in de koffer en kijkt een leegte me aan. Dat moederbrein echter, dat was duidelijk vrolijk ingestapt. Dat stuk onbenul dat plots de gastvrouw speelt in mijn brein en me geregeld parten speelt. Oja, zei ik al dat de rest van de dag totale chaos was?#eigenlofstiktzeker?

==>> meer te weten komen over het ‘mombrain’? Lees er alles over in ‘Roze wolken & tequila’.