WOESTIJN

Baby-oase

Soms voelt mijn leven voor de baby aan als een oase in de woestijn. Ik kan ernaar kijken vanop het zand en me afvragen hoe het voelde om tussen de bloemenpracht te staan. Het was leuk, het is er geweest, alleen lijken de gevoelens en emoties die ik toen doormaakte iets van heel lang geleden. Zo kreeg ik een tijd geleden de vraag of mijn trouwdag echt de mooiste dag was van mijn leven. Wanneer die vraag me voor de geboorte werd gesteld antwoorde ik volmondig “JA!”. Nu twijfelde ik, niet omdat ik vond van niet, maar ik probeerde de gevoelens van toen boven te halen en leek ze niet meer zo sterk te voelen als toen. Onze trouw leek al zo lang geleden terwijl we nog maar vier jaar getrouwd zijn. 

Tand des tijds

Onze trouwdag was toen absoluut een dag van liefde. Het was geweldig om al onze vrienden en familie op een plek verzameld te zien en er tot ’s ochtends een feest van te maken. Het was zo plezierig dat op het einde van het dansfeest iemand van het personeel ons kwam zeggen dat hij er zelf zo van genoten had omdat de sfeer zo goed zat. Allemaal gevoelens die naar de achtergrond zijn geschoven. 

Dat is wat tijd doet en voor sommige gevoelens is dat hoopvol. Hoe ouder mijn zoontje, hoe positiever mijn gevoelens ten opzichte van de babytijd. Hoopvol omdat al de negatieve gevoelens waarmee ik de afgelopen twee jaar in aanraking kwam ook door de tand des tijds naar achter geschoven zullen worden.Naar een plek in de woestijn die ik niet meer kan zien door alle bloemen die me omgeven in mijn oase. Met de zon op mijn hoofd, bloemen zover het zicht reikt en een fris drankje in de hand.