Sinds ik een depressie overwon kijk ik met aandachtige ogen hoe anderen omgaan met het krijgen van baby’s en de daarbij horende moeilijkheden. Ik stel vast dat doorgaans de meeste ouders meer voelen voor subtiel wegstoppen van wat zich achter de schermen afspeelt in plaats van moeilijkheden te delen met anderen. Dat vind ik jammer. Persoonlijk zou het mij een minder eenzaam gevoel geven ook van anderen te horen te krijgen dat ze worstelen met het ouderschap en zelfs in die mate dat er psychologische ondersteuning nodig is.
Op de sukkel
Uiteraard wens ik dat parcours niemand toe, maar het zou geruststellend zijn te weten dat ik niet de enige op deze planeet ben die ernstig heeft liggen sukkelen. Het zou me vaker het gevoel geven dat mijn parcours meer normaal is en niet zozeer uitzonderlijk. Als ik de cijfers mag geloven ben ik dat ook niet, die uitzondering. Alleen weten die anderen zich goed te verstoppen en kom ik ze zelden tegen.
“Geen mentale knobbel en bijgevolg geen hulp nodig lijkt de standaard redenering.”
De knobbel
In mijn observaties van het afgelopen jaar viel me verder nog iets op. Doorgaans denken we anders te moeten omgaan met mentale dan met fysieke moeilijkheden.
Wanneer ik bijvoorbeeld een knobbeltje in mijn borst voel ben ik gealarmeerd. Ik maak een afspraak bij de dokter, laat zonder morren de nodige onderzoeken doen en wanneer er wordt vastgesteld dat ik borstkanker heb, zal ik vervolgens aan de voorgestelde behandelingen beginnen zonder me daar al te veel vragen over te stellen.
Bij mentale moeilijkheden ligt het anders. Wie het moeilijk heeft op dat gebied, heeft minder snel de neiging te denken aan hulpverlening dan wanneer het over fysieke moeilijkheden gaat. Iets dat we fysiek niet kunnen vaststellen hoeven we niet te behandelen. Geen mentale knobbel en bijgevolg geen hulp nodig lijkt de standaard redenering. De stap zetten naar hulpverlening vraagt dat je toegeeft aan jezelf dat het niet goed gaat. Uit ervaring weet ik dat dat enorm moeilijk is.
“Met de tijd zal het wel beteren.”
Time will tell
Mijn man had me al verschillende keren gevraagd of ik niet beter hulp zou zoeken en telkens kwam ik met hetzelfde antwoord “Met de tijd zal het wel beteren.”. Alleen, is dat echt zo? In mijn geval alvast niet. Zonder extra ondersteuning was ik er niet gekomen en daar hoef ik geen geheim van te maken.
Vanwaar komt de redenering dat mentale moeilijkheden gewoon maar moeten verdwijnen? Waarom kunnen we er niet meer proactief inzitten, zoals we doen bij fysieke moeilijkheden? Wanneer ik me niet goed voel in het moederschap en daarover met een hulpverlener ga praten om er achter te komen of dat gevoel zich binnen de grenzen van het normale bevindt of niet, lijkt me niet zo’n gekke redenering. En toch krijgen veel mensen dat moeilijk aan zichzelf verkocht.
“Is het niet eerder iets om te bewonderen van elkaar?”
Waarom kunnen we, wanneer het gaat over mentale moeilijkheden niet meer aftastend zijn en gewoon nagaan of we die extra ondersteuning kunnen gebruiken of niet? Is het niet eerder iets om te bewonderen van elkaar dan om schaamte voor te voelen wanneer we onze problemen aanpakken i. p.v. ze te laten aanslepen met alle gevolgen van dien? Een probleem oplossen is in mijn ogen veel waardevoller dan met alle moeite van de wereld ons hoofd boven water proberen te houden.
ExitGrijzeWolk 