De nageboorte

Mooi en kak tegelijk 

Daar lag ik dan op de bevallingstafel met mijn baby op mijn borst. Een schattig nieuw mensje dat nu deel was geworden van onze familie. Het was overweldigend, magisch en mooi tot bleek dat de baby van pure ontspanning zijn eerste stoelgang vakkundig op mijn buik had uitgesmeerd. ‘Shit just got real’. 

Meteen werd ik geconfronteerd met de clichés omtrent bevallen en hoe deze niet overeenkomen met de realiteit. Voor mij althans toch. Wie moet bevallen krijgt vooraf meermaals te horen dat zodra je dat kleine bundeltje geluk in je armen houdt, je al het voorgaande bent vergeten. 

Cliché onwaardig

Wel, ik kan je zeggen, zelfs na meer dan twee jaar ben ik voorafgaande niet vergeten. Ik weet nog hoe het was om te bevallen en ik weet dat de gebeurtenis op zich een behoorlijke impact op me had. Ik was er zo door bevangen dat ik, tot ergernis van mijn man en waarschijnlijk ook ons bezoek, er niet over kon zwijgen. Bij elk babybezoek moest ik het weer bovenhalen, mijn bevallingsverhaal. Niet per se om anderen te laten weten hoe het was, maar louter om het van me af te kunnen praten. 

Enkele maanden later, toen uitkwam dat ik met een postpartum depressie te maken had bleek een volgend cliché opnieuw niet overeen te komen met de realiteit. Ik was namelijk niet de moeder die vanaf dag één geen moedergevoelens koesterde richting haar baby. 

Dat is namelijk hoe we voorgesteld worden, moeders met een postpartum depressie. Geen gevoelens en geen interesse in hun baby. Ik heb momenten gehad dat ik zo uitgeput was dat ik mijn baby niet meer kon troosten wanneer die huilde, alleen kwamen die depressieve gevoelens pas later opzetten. Dat eerste moment met die baby in mijn armen was ik euforisch. 

“Clichés komen niet overeen met de realiteit”

Leren van variëren 

In mijn ogen zorgt het vertellen van zaken in clichés ervoor dat je niet stilstaat bij de mogelijkheid van variaties op het onderwerp. Zo kan je je baby verliefd vasthouden vlak na de bevalling en die bevalling an sich nog steeds akelig vinden. Of heb je een beginnende postpartum depressie en ben je nog steeds in staat om te zorgen voor je baby en die baby graag te zien. Ook dat kan.

Een leven bestaat niet uit clichés dus waarom zouden onze ervaringen ook alleen daaruit moeten bestaan? Zo werken de dingen niet. Om het bevallings- en postpartumleven een andere status te geven dan enkel clichéverhalen ben ik erge voorstander van het delen van eerlijke ervaringen met elkaar. 

“Ik ben erge voorstander van het delen 

van eerlijke ervaringen met elkaar.”

Sharing is caring

Niemand heeft moeite om de positieve ervaringen en gevoelens te delen, maar wanneer het gaat over de moeilijkere ervaringen in het hele (post)partum verhaal, blokkeren we. Is het dat we niet aan gezichtsverlies willen lijden tegenover onze omgeving of willen we gewoon graag in het hokje passen? Wat de drempel ook is, het is jammer dat die überhaupt bestaat. 

Door onze ervaringen eerlijk met elkaar te delen leren we met z’n allen om sneller te herkennen wat normaal is en wat niet. Zo kunnen we vooral leren van elkaar. 

Dat je door ervaringen te delen -goed of slecht- anderen kan helpen richting een zonniger pad kan je eigen pad alleen maar lichter maken. Als dat niet iets is om over na te denken?