Sinds ik het volledige babyparcours heb doorlopen leerde ik veel bij. Ook over dingen die ik tijdens mijn zwangerschap absoluut nog niet belangrijk vond. Zelfzorg was zoiets dat niet op mijn lijstje stond. Mezelf verder pushen, daar was ik goed in. Al van toen ik vier maanden zwanger was, had ik geregeld harde buiken. Nu zou ik erbij stilstaan dat mijn lichaam me waarschijnlijk iets wilde vertellen. Toen was de enige gedachte die bij me opkwam: “doe niet zo flauw en doe gewoon voort”. Ergens had ik voor mezelf het beeld gecreëerd dat zwangere vrouwen leven zoals niet-zwangeren. Dit, met als enige verschil dat de ene een dikke buik heeft door een baby en de andere een buik kan hebben van dat ene snoepje te veel.
“Niet de manke, steunkousen dragende walvis vibe die ik eerder uitstraalde.”
Push it real good
Wellicht verkeerd maar toch niet onbegrijpelijk dat ik met dat idee rondliep. In de media worden zwangere vrouwen doorgaans fris en stralend voorgesteld. Niet de manke, steunkousen dragende walvis vibe die ik eerder uitstraalde. In mijn omgeving, en dan misschien voornamelijk in mijn werkomgeving werd ik om de oren geslagen met uitspraken als “ in mijn tijd deden we daar niet zo flauw over” en “ja, ook wij vonden dat lastig, maar wij beten op onze tanden”. Allemaal zaken waardoor je denkt dat het niet geapprecieerd is wanneer je te kennen geeft zwanger zijn niet leuk te vinden. Maakt tevens dat je jezelf blijft pushen, of zo was ik toch.
“Ook wij beten op onze tanden”
Zetelmomenten
Alleen: voor wat en voor wie? Ik pushte mijn lichaam zo ver dat ik de eerste maand van mijn bevallingsverlof enkel in de zetel heb kunnen doorbrengen omdat ik zo over de schreef was gegaan. En daar in die zetel heb ik vaak nagedacht. Waarom is het voor onze (werk)omgeving zo moeilijk te aanvaarden dat zwangeren zorg moeten kunnen dragen voor hun lichaam en dat die zorg vaak inhoudt dat we een stapje terug moeten zetten?
Dat dat betekent dat we soms vroeger dan voorzien worden thuis geschreven? Niet omdat we profiteurs zijn van een systeem, maar omdat ons lichaam een baby aan het grootmaken is en dit veel kan vragen van een lichaam. Is het dan zo verkeerd dat we op een gepaste manier zorg willen dragen voor dat lichaam? Moeten we voor zulke zaken veroordeeld worden of mogen we misschien ook eens een complimentje verwachten van onze omgeving dat we het luisteren naar ons lichaam vooropstellen en ons niet laten leiden door de verwachtingen van buitenaf?
“mogen we misschien ook eens een complimentje verwachten van onze omgeving”
Dat is waar ik absoluut voor pleit en wat ik bij een eventuele nieuwe zwangerschap ook hoop waar te maken. Het luisteren naar een zwanger lichaam hoort voorop te staan. Al de rest komt later wel.
ExitGrijzeWolk 