Het walvisleven

Mijn vader en ik hebben sinds ik een tiener werd de gewoonte op een vader- dochter etentje te gaan. Een moment waarop we echt de tijd maken elkaar beter te leren kennen. Mijn papa heeft altijd een drukke job gehad waardoor er doorheen de week niet vaak tijd was voor quality time. Dat etentje hebben we dus nooit overgeslagen. Omdat ik dat jaar zwanger was en enorm veel last had van maagzuuroprispingen besloten we dat een dinertje me niet gelukkig zou maken en een brunch daarentegen wel. 

Brunchen

Ik had veel goeds gehoord over de brunch van de Bourla in Antwerpen en wilde die mooie setting graag eens van dichtbij bekijken. Een reservatie werd gemaakt en enkele weken later was het zover: de vader-dochter brunch kon van start gaan. Alleen had het noodlot – of moet ik zeggen ‘de gewone gang van zwangerschapszaken’ – weer toegeslagen. Op de een of andere manier was mijn heup erin geslaagd te blokkeren wat als gevolg had dat ik mijn broeken en sokken niet meer zelf kon aandoen. 

Let wel, ik zeg hier sokken, maar eigenlijk bedoel ik van die huidskleurige dingen die van je tenen tot aan je heup lopen en de testikels van elke man naar binnen doen kruipen. Steunkousen, over die sokken heb ik het dus. Dat je man daardoor elke ochtend van dichtbij geconfronteerd wordt met die lelijke ondingen deed ons resterende seksleven verder geen deugd. Dat geheel terzijde, door die blokkage kon ik ook niet meer normaal stappen. Krukken waren een oplossing maar geen bevordering voor mijn zelfbeeld. Hoogzwanger en in het bezit van krukken word je behoorlijk nagekeken door pakweg iedereen. Want zeg nu zelf, wie heeft er al eens een mindervalide walvis van dichtbij gezien? 

Liever met twee

Aangezien ik een dochter ben van mijn vader had mijn papa ook iets opgelopen. Of beter: hij was iets tegengekomen. Meerbepaald: een losliggende klinker op straat met een gebroken teen als gevolg. Omdat we in deze familie niet flauw doen over iets gebroken diende ik de manke pas van mijn papa erbij te nemen. Dat de brunchplaats op de eerste verdieping lag en de lift kapot was, was geen al te beste start van de ochtend. Eenmaal boven gestrompeld en gepikkeld werden we hartelijk verwelkomd door de dienster die ons ook nog even informeerde dat het ging over een buffetformule. Vervolgens wees ze onze plaats aan ergens achteraan in de zaal, draaide zich om, bekeek mij en mijn vader van kop tot teen en vroeg vervolgens of een plaats dichterbij het buffet niet wenselijker was. Beiden knikten we instemmend. 

Staar maar raak

Zo’n tafeltje vooraan aan het buffet had twee voordelen: wij konden het buffet iets makkelijker bereiken en alle andere buffetgasten konden dat stel mankepoten eens goed bekijken. Dat een bord vasthouden en met een kruk lopen tot gênante situaties kan leiden deed iedereen op het puntje van zijn stoel zitten. 

Zo, daar was ik weer. Het punt bereikt waar ik me weer stralend zwanger wilde voelen en het tegenovergestelde opnieuw waar was. Opnieuw gefaald voor de instagramtest, want instagramwaardig was het niet. Het was wel gezellig, maar aangestaard worden door de ganse goegemeente is dat doorgaans niet echt. In het zwanger zijn wilde ik me minder een rariteit voelen en meer bloeiend. Alleen: wat doe je als dat niet lukt? Als je de verkeerde zwangerschapskaart trok en er gewoon niet veel moois aan is. Ik lachte het in eerste instantie weg, maakte er mopjes over en dacht dat het wel beter ging gaan. Als ik nu terugblik op mijn zwangerschap heb ik een ding geleerd: durf aan je gynaecoloog toegeven dat het niet goed gaat. Ik wilde nooit klagen, niet lastig zijn, maar had ik mijn ongemakken besproken waren er misschien wel meer oplossingen naar bovengekomen dan nu het geval was. Voor mij blijft de absolute algemene regel: maak dingen bespreekbaar! Met je omgeving en met je gynaecoloog. We kunnen zoveel van elkaar leren dus waarom zouden we die last op ons eentje blijven dragen?