Zwanger?!

Twee jaar geleden bleek ik zwanger te zijn. Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen ging de ontdekking daarvan op een iets onconventionelere manier. Achter de zin “Je bent zwanger” kwam echter meteen een ‘ja, maar’- verhaal. Ik was dan wel zwanger, die hevige pijn deed vermoeden dat die zwangerschap niet zat hoe die moest zitten. Op de eerste afspraak bij de gynaecoloog was er op de echo niet veel te zien omdat ik slechts vier weken ver was. Vermoed werd dat het vruchtje zich niet nestelde in mijn baarmoeder, maar in mijn eileider. Bij voorbaat niet de plek waar baby’s groot worden, wel die waar zwangerschappen worden afgebroken.  

Ja, maar…

Zo kwam ik dus bij ‘ja, maar’. Je bent zwanger, maar de kans is groot dat we het vruchtje moeten weghalen. Omdat ik van bij de start die gedachte meekreeg leek me dat best ok. Als die pijn maar verdween. Het voelde alsof het een boodschap van de natuur was dat dit vruchtje niet groot diende te worden. De gynaecoloog stelde voor tweeënzeventig uur later opnieuw bloed te laten nemen om zo na te gaan of mijn zwangerschapshormoon bleef stijgen. Een bloedafnameformulier en een voorschrift voor enkele sterke pijnstillers waren de twee kado’s waarmee ik de consulatie verliet. En geloof me: sterk was die pijnstilling zeker. Ik vergeleek het steeds met een tocht naar de maan omdat ik denk dat in het luchtledige vliegen zo moet voelen. ‘Preggo on drugs’ leek het wel. Best wild voor een mogelijks toekomstige moeder. 

Verlos me?

Tweeënzeventig uur later dienden mijn man en ik ons aan te melden op de materniteit voor de bloedafname. Een raar gevoel om op de plek te komen waar baby’s geboren worden en jij een ander verdict kan krijgen. Het werd nog vreemder toen we naar een verloskamer werden gebracht en ik me kon installeren op een ‘verlosbed’. Ik snap het wel, plaatsgebrek enzo, maar als ik kon kiezen had ik het liever iets minder confronterend gehad. Ik zei wel dat ik ok was met het eventuele afbreken van de zwangerschap, maar daar in die kamer raakte het me. Wanneer je aan kinderen wil beginnen zijn dat niet de dingen waar je rekening mee houdt. Je hoopt op een zorgeloze tijd, niet op moeilijkheden, afbrekingen en andere zaken. Achterafgezien lag het alvast mooi in lijn met mijn gehele parcours. Ik ging uit van rozengeur en maneschijn en kreeg andere koek te verwerken. 

Home sweet home

Weer thuis dienden we te wachten op het telefoontje van de assistent. Alleen was die assistent dat uit het oog verloren. Enkele gespannen uren later besloot ik de telefoon zelf op te nemen en te horen hoe het ervoor stond. Goed nieuws, het hormoon was gestegen. Nu nog de echo afwachten de volgende dag en ook daar kregen we goed nieuws. Ik was zwanger en mocht zwanger blijven. Even leek het alsof mijn koek weer helemaal uit rozengeur en maneschijn leek te bestaan.