Vruchtbare grond

In het normale leven maak ik abnormale dingen mee. Ik blijk een aantrekkingsmagneet voor rare situaties. Onlangs nog toen ik werd aangesproken door een buurtbewoner die uit het raam hing. Voor ik het wist was ik verzeild geraakt in een gesprek waarbij ik op de hoogte werd gebracht van de seksuele escapades van iedere buurtbewoner, een tekening toegegooid kreeg van deze zogenaamde kunstenaar en ik geadviseerd werd niet in deze straat te komen wonen. Of toen mijn man me aan het begin van onze relatie een nekmassage gaf en ik in zwijm viel. Letterlijk, met het gezicht frontaal tegen de grond en een man die dacht dat ik dood was. Ik steek tenen onder laadkleppen van camion’s en breek ze net niet, word door gestoorde automobilisten bewust van de baan gereden en dat zijn dan nog maar enkele voorbeelden van wat ik zo tegenkom. Dat zwanger worden en de ontdekking daarvan een vreemd trekje kon krijgen had ik waarschijnlijk vooraf zelf kunnen bedenken. 

De start van een begin

Ik was al even gestopt met anticonceptie en raakte ervan overtuigd dat ik het niet kon, dat zwanger worden. Uit voorzorg plande ik alvast een afspraak bij de gynaecoloog. In het weekend van onze eerste huwelijksverjaardag had mijn man als verrassing een overnachting geboekt in het hotel waar we ons huwelijksfeest gaven. Het werd een gezellig weekendje Antwerpen, alleen voelde ik me niet goed. Ik had weinig eetlust en lichte rugpijn. Niets ergs in ieder geval. Die zondag ging het echter snel bergaf. Ik kreeg koorts en de pijn in mijn onderrug werd heviger. Die maandag kon ik bij de huisarts terecht. Er werd bloed genomen, een lichamelijk onderzoek gedaan en het verdict was snel gesteld: een nierbekkenontsteking. Antibiotica zou soelaas bieden en ik liet best een echoscopie van mijn nieren maken.

Binnenstebuiten keren

De volgende dag in het ziekenhuis had ik een uur lang geen klachten. Gevolg: niets te zien op de echo. Enkele uren later was de pijn niet te houden. Bij iedere opstoot werd het ofwel zwart voor mijn ogen of begon ik te kokhalzen. Een bloedname en een nieuwe echo later was het nog steeds niet duidelijk waarom de pijn heviger werd. Tot die huisarts een telefoontje van het labo binnen kreeg waaruit bleek dat ik zwanger was. Oja, had ik al verteld dat mijn huisarts tevens mijn vader is?

Dat mijn vader bij het horen van dat nieuws bijna in een gracht reed zegt voldoende over de verwachting die mijn ouders hadden om grootouders te worden. Dat mijn vader van een dat van een compleet onbekende te horen kreeg stond niet echt in mijn eigen scenario.

Ring, ring,…

Ik werd gebeld. Ettelijke malen door mijn vader, mijn moeder en mijn man terwijl ik nietsvermoedend een douche nam. Na die douche zag ik twintig gemiste oproepen. Diep ongerust belde ik mijn man om te vragen wat er scheelde. “Je bent zwanger, er komt een baby aan!”. Zo gebeurde wat ik nooit gedacht had. Ik ben de vrouw die ontdekte dat ze zwanger was omdat haar vader haar man opbelde en zo haar man haar het goede nieuws kon brengen. Als je zoiets zou willen plannen zou het niet lukken, maar toch kreeg ik het voor mekaar. Ik weet niet waarom, maar in mijn leven heeft alles de neiging een merkwaardig kantje te krijgen.