Beter worden, het voelt als het weghalen van oogkleppen die ik lang op had. Hier ben ik dan, beter geworden in een wereld die niet meer dezelfde is. Maandenlang was ik enkel gefocust op mezelf en mijn herstel. Denkend dat wanneer ik klaar was met mijn introspectie de wereld was blijven draaien zoals voorheen. Alleen is dat niet hoe dingen gaan. De wereld draait, ook zonder jou. Zoveel haltes later op de trein springen betekent niet dat je kan verderzetten waar je eindigde.
Hoe je het ook draait of keert, ik heb veel gemist en niet onderhouden. Bij de relatietrein betekende mijn uitchecken stilstand van de trein. Niet zonder gevolgen zo blijkt. Stilstand betekent roest en roest betekent werk. Veel werk. Het betekent tot de vaststelling komen dat de schakels niet meer op dezelfde golflengte zitten en er schroeven losstaan.
Ik deed vol blijdschap mijn oogkleppen af en wilde dat vol trots laten zien. Alleen kwam ik tot de vaststelling dat mijn ziekte meer kapot maakte dan alleen mijzelf. Mijn man en ik, we zijn het kwijt, die golflengte waar we samen op surften, dat gevoel van verbondenheid. Tijd heelt wonden, maar stilstand maakt ze. Het is moeilijk te aanhoren dat ik niet meer dezelfde ben. En ook al was dat een belangrijk punt in mijn herstel, toch maakt dat het moeilijk te aanvaarden dat ik daarom niet meer die partner in crime ben voor de ander. Het is zoeken, het is vechten, het is geloven en het is vooral blijven hopen dat het goedkomt. Ik geloof er nog in. Die dalen kunnen opgevolgd worden door pieken. Dat is hard werken, want een berg beklimmen gaat niet vanzelf. Ik kan alleen maar zeggen dat we onze wandelschoenen aan hebben en wel zien waar we landen.
ExitGrijzeWolk 