Er prikt iets en dat doet het al een tijdje. Rondom mij zie ik vriendinnen voor de tweede of derde keer zwanger worden en als ik eerlijk ben dan prikt dat. Ik ben blij voor de vriendinnen in kwestie, maar jaloers dat het voor hen gaat alsof het niets is. Niets in de zin dat als het de eerste keer goed gaat je vanuit je gevoel kan beslissen om verder te bouwen aan dat gezin. Een optie die ik niet meer heb. Een groter gezin zal altijd afgewogen worden t.o.v. het leed dat de depressie veroorzaakte.
Een tweede baby… wat als? Wat als ik opnieuw een depressie krijg, de zwangerschap weer zo zwaar wordt en onze relatie nog niet sterk genoeg is? Zoveel vragen, zo weinig gevoel. Gevoel waar andere koppels wel nog op varen. Gevoel dat we plaatsen tegenover een bewuste en weloverwoge keuze. Keuzes op gevoel liggen veel dichter bij wie ik ben dan wat ik nu voorgeschoteld krijg. En dat prikt, dan wil ik de tijd terugdraaien en de optie ‘non-depressie’ kiezen bij het zwanger worden. Wil ik niet terugblikken op wat ik bereikt heb, maar vooruitblikken en naïef zijn. Mezelf blind in een avontuur storten om nadien wel te zien wat het wordt. Ik ben erin ontnuchterd, realistisch geworden. Je zou kunnen zeggen dat dat niet slecht is, want een realistisch beeld zorgt voor een goede voorbereiding en maakt dat ik beter voor mezelf zal zorgen als het zover komt. Als het al zover komt? Krijg ik ooit nog de kans om die gezinsuitbreiding verder te zetten? Zullen alle punten voldoende worden afgevinkt om over te gaan tot een beslissing in die richting? Ik weet het niet, ik hoop het wel en hoop doet leven. Opnieuw leven, op nieuw leven. Santé!
ExitGrijzeWolk 