Sport. Niet meteen het eerste wat me te binnen schoot toen de lockdown inging. Waar ik me wel tot aangetrokken voelde was snoepgoed. M&m’s, stroopwafels en ijs. Drie belangrijke pijlers die me door deze periode heen gingen helpen. Een idee wat in theorie zeer solide leek, maar in realiteit niet bleek te werken. Na twee weken zat die broek veel strakker, voelde ik me moe en geregeld ook emotioneler. Jammer, want suiker en ik, wij gingen een goed duo vormen.
Tijd dus om een andere theorie uitvoerig te proberen: sport. Een manier om de broek weer wat beter dicht te knopen en de mentale gezondheid goed te houden. Nu die peuter hier plots zeven op zeven rondloopt voel ik me meer gespannen dan voorheen. Van de ene op de andere dag was ik al mijn ingebouwde rust kwijt en werd ik overgeleverd aan de genade van een anderhalf jaar jong wezentje. Dat wil zeggen: hopen op goede nachten, geen te vroege ochtenden en een beperkt aantal driftbuien per dag. Liefst op momenten wanneer ik niet bezig ben met het uitvoeren van huishoudelijke taken. De eerlijkheid gebiedt dan ook te zeggen dat de peuter in kwestie zich niet bewust is van mijn dagelijkse plannen en deze dus naar hartenlust omgooit.
Op zo’n dagen is er dan sport, intensief in de online sportschool of gewoon kort in de vorm van een tien minuut durende stretch. Een moment voor mezelf, of toch ongeveer. Tijdens het stretchen wil de peuter graag luisteren naar een verhaaltje en wanneer dat niet het geval is gaat die even op me uitrusten wanneer ik probeer te planken of in een ingewikkelde stretchpositie lig. Om maar te zeggen: me-time is momenteel een optie en geen recht. Uiteraard is die man van me er nog om me af en toe dat sportmoment te gunnen, maar die werkt van thuis uit en heeft dus niet altijd de marge.
Intens en zelfvertrouwen. Twee woorden die deze periode goed omschrijven. Ik werd, net zoals wij allemaal, tijdelijk gedwongen een ander leven te leiden. Eentje waarin ik altijd klaarsta voor mijn zoontje zonder al te veel rust voor mezelf. Iets waarvan ik al een tijd overtuigd was dat ik het niet zou kunnen door het hele traject dat ik al aflegde. Ik dacht dat ik nog niet zover was. Dat ik nog meer tijd nodig had alvorens ik voltijds mama kon worden. En wat blijkt? Ik had het mis. Ik ben er wel al klaar voor om die mama-rol voltijds te vervullen en kan er alsnog in slagen om rust voor mezelf in te plannen. De meeste dagen verlopen best wel vlot. Ik krijg mijn huishouden rond (tot op zekere hoogte) en ben mijn verstand nog niet verloren in de zorg voor die peuter (tot op zekere hoogte). Het is intens, maar ik kom er wel. Zij het dan wel met minder suiker en iets meer sport.
ExitGrijzeWolk 