I did it! Ik ben opnieuw met mijn voeten op de werkvloer gaan staan. Dat mag je behoorlijk letterlijk nemen. Die eerste werkdag heb ik namelijk niet veel meer gedaan dan staan en aanwezig zijn. Ik dacht dat het zwaar ging zijn, maar dat ik van zover kwam, daar had ik niet zozeer op geanticipeerd. Dat het een ‘trip down memory lane’ ging worden evenmin. Collega’s vroegen me goedbedoeld hoe het ging en automatisch werd ik terug gezogen naar de tijd dat het minder goed ging. Alsof ik aan mezelf moest bewijzen dat het echt zo erg was geweest en dat mijn afwezigheid gerechtvaardigd was.
Het is raar om terug te zijn. Ergens is er niet veel veranderd en toch kan ik niet meedraaien zoals ik zou willen. Ik ben veel vergeten. Van de werkwijze en de inhoud van het werk. Met momenten voel ik me alsof ik hier voor het eerst kom werken en van niets weet. Ik moet bijna alles vragen, heb bevestiging nodig en wil nadien ook steeds gecontroleerd worden. Na vier uur zit mijn eerste werkdag erop. Zelf ben ik ook op, helemaal uitgeput. Had ik niet verwacht. Thuisgekomen kan ik mezelf enkel nog neervlijen in de zetel en wachten tot ik weer voldoende energie heb om ons zoontje van de crèche te halen.
Progressieve werkhervatting, het is een concept dat het mogelijk maakt dat ik me opnieuw op de werkvloer kan begeven. Was die term onbestaande in ons systeem zat ik nog steeds thuis, daar ben ik zeker van. Het vraagt echter wel wat aanpassing van je leidinggevende en collega’s en dat besef ik. Ik begrijp dat het vreemd is dat ik enkele uren op de vloer verschijn alsof er niets aan de hand is. Een zogezegd depressieve vrouw die er helemaal niet zo slecht uitziet. Geen donkere kringen rond de ogen, geen vale huidskleur en al zeker geen zakdoek in de hand. Die zijn namelijk al maanden geleden verdwenen.
De perceptie is echter dat depressieve mensen huilend en in pyjama in bed liggen. Een verwachting die ik allang niet meer kan inlossen.
Als je het vanuit dat standpunt bekijkt lijkt progressieve werkhervatting misschien wel een luxepositie: een collega die ziek hoort te zijn ziet er niet ziek uit en moet toch slechts twee halve dagen werken in de week.
Laat dat nu net het lastige zijn met mentale problemen. Wat je fysiek te zien krijgt is geen correcte representatie van wat er vanbinnen in me omgaat. Iets wat soms moeilijk te begrijpen is voor de buitenwereld. Bij een gebroken been zie je de gips en weet je wanneer iemand hersteld zal zijn. Bij mentale problemen heb je dat niet. Het is een persoonlijk traject dat je moet afleggen, een gevecht dat niemand langs buiten kan zien. Bijgevolg is het soms moeilijk te geloven dat het er is als buitenstaander. En toch is het zo. Toch is iets als progressieve werkhervatting voor mij een noodzakelijk iets. Het helpt om de drempel laag te houden en het werkveld opnieuw in te stappen.
En dus blijf ik met mijn voeten op de werkvloer komen en vooruit kijken.
ExitGrijzeWolk 