Na twee weken in ‘lockdown’ werd ons zoontje ziek. Een mooi voorbeeld van wat incubatietijd juist is. Al twee weken lang had hij geen contact met andere kinderen en toch kreeg hij de windpokken. Dat was behoorlijk balen. Er zijn kinderen die er weinig last van hebben, alleen doen we daar zo niet aan in ons gezin. Onze zoon ging voor de ‘full option’ in het windpokkenassortiment. Blaasjes op elke vierkante centimeter van het lichaam alsook mond en oren werden niet gespaard. Drinken en eten werd lastig en al gauw zat vasthouden er niet meer bij wegens te veel jeuk en pijn. Slapen werd moeilijk en dat was voor mij iets te heavy. Ik weet het, mijn kind is ziek en ervaart al het ongemak en toch begin ik hier over mijn eigen gevoelens. Doe je dat wel als moeder? Mag je luidop zeggen dat de ziekte van je kind ervoor zorgde dat je zelf de dieperik inging?
Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk moet ik zeggen dat ik mezelf helemaal wegcijferde en volledig ten dienste stond van mijn zieke kind. Alleen is dat niet hoe het gegaan is. Ik werd zo opgeslokt door de zorg voor mijn zoontje, wat in combinatie met het slaaptekort maakte dat wanneer hij onophoudelijk aan het huilen was ik ben uitgevlogen tegen hem. Ik wilde met hem redeneren, zeggen waarom hij moest slapen en dat het genoeg was zo. Eigenlijk vroeg ik aan een peuter van nog geen anderhalf jaar om even te doen alsof hij niet ziek was en dat allemaal omdat ik het even niet aankon. Nu vind ik het erg dat ik op dat moment niet sterker kon zijn voor hem. Ook zie ik wel in waarom ik zo was.
Ik was nog niet helemaal gewend aan het ‘lockdowngegeven’ en kreeg alweer een nieuwe situatie op mijn bord. Iets wat ik niet verwerkt kreeg. Sinds de hele depressie merk ik dat ik niet meer zo flexibel ben en dat me aanpassen aan nieuwe situaties moeizamer gaat dan voorheen. Zo komt het dat ik op drie dagen tijd in gedachten ging van “het gaat wel ok” naar “misschien is uit een raam springen ook een optie”. Dat vond ik even schrikken, want het ging toch beter met me? Waarom kreeg ik dan op zo’n korte tijd zo’n hevige gedachten?
Het is toen dat ik mijn zelfvertrouwen wat verloren ben. Wat voor moeder ben ik als ik niet kan zorgen voor mijn kind zonder er zelf meteen onder door te zitten? Waarom kan ik nieuwe situaties zo moeilijk plaatsen en voelt het soms alsof ik een stap vooruitga en twee naar achteren? Me in zelfmedelijden wentelen is iets waar ik op zo’n momenten goed in ben terwijl het niets positiefs voor me doet.
De feiten zijn namelijk dat elke ouder ook maar een mens is en dat een slaaptekort onze lontjes snel korter maakt. Feit is ook dat we niet elke dag van een regenboog kunnen glijden en dat er soms geploeterd moet worden door de modder. Ik ben ook maar een gewone moeder die het ouderschap nog niet onder de knie heeft. Soms gaat het goed en zit ik op die regenboog en soms maken korte nachten en veranderende situaties een modderpoel van mijn zelfvertrouwen. Ik ben geen ‘supermoeder’, maar eerder een pantoffelheld die worstelt met de dagdagelijkse dingen. Ik ben niet voor #instaperfect, maar voor #instaimperfect. Dat is iets waarin ik mezelf kan terugvinden. Het laat zien dat ik niet minder dan een ander, maar wel anders dan die ander. En zo wil ik deze post eindigen, met heel veel imperfecties en zalig zachte pantoffels.
ExitGrijzeWolk 