In Depressieland ben ik een superheldin. Zoals alle superhelden heb ik een naam. Die luidt Anxiety Girl. Als Anxiety Girl heb ik verschillende kwaliteiten. Ik kan panikeren, stressen en angstig zijn als de beste. Wat houdt dat in een superheldin zijn? Wel, mijn werk als Anxiety Girl is best vermoeiend. Allereerst zijn er de basisgedachten waar elke moeder wel eens mee te kampen krijgt. “Doe ik het wel goed?”, “Wil mijn baby nu slapen of eten?”, “Wil die een tutter of gewoon vastgehouden worden?” en vooral “Waarom huilt die baby en hoe kan ik hem sussen?”. Die basiszaken heeft Anxiety Girl onder controle. Meer nog, de superheldin gaat er met plezier zelfs verder op in. “Faal ik als moeder?”, “Ik ben een falende moeder!”, “Alle moeders kunnen dat en ik niet.”, “Ik ben een mislukking.” en zo gaat het maar door.
Zo komt het dat ik op een bepaald moment alleen met mijn baby naar buiten kwam als die sliep om zo het stressniveau tot een minimum te beperken. Als die baby dan toch wakker werd en begon te huilen was het paniek. In de ogen van Anxiety Girl lijkt het dan of alle ogen richting de huilende baby gaan en naar de slechte moeder die ernaast staat.
Zoals elke superheldin kreeg Anxiety Girl ook superkrachten. Het gaat hier dan over die van de natte soort. De simpele zin “Wij hebben geen tafeltje vrij om u een koffie te laten drinken.” is voldoende om de tranenvloed op gang te brengen. Ja, ook dit ben ik. Ik ben die moeder die buiten de koffiebar staat te huilen omdat er geen plaats is. Een moeder aan de rand. “Hallo allemaal, depressieve moeders mogen hier geen koffie drinken!” wil ik met mijn besnotterd gezicht naar binnen roepen. Maar hier sta ik dan. Buiten in de regen, met mijn baby en mijn hangborsten. Met mijn lijn die een streep werd en wat urine in de broek. Note to self: blijven denken aan die bekkenbodemoefeningen…
Ik voel dat ik wat aan het afwijken ben. Hier sta ik dus, buiten. Een hoopje moeder met haar baby. Binnen heeft iedereen het gezellig. Eigenlijk is het een mooie metafoor voor depressief zijn. Binnen is een wereld van perfectie en schone schijn. Hierbuiten is het echte leven te doen. Het ouderschap met pieken en dalen. Met depressies en tranen en alsnog veel vreugde. Het is een vreemde wereld, maar die wereld is tenminste echt. Die baby van mij, die zie ik graag. Ik durf het nu toe te geven, maar dat heeft wel een tijdje geduurd. Zeven maanden om exact te zijn. Het is pas vanaf dat ik durfde toegeven dat het niet goed met me ging dat ik de band echt ben beginnen opbouwen en hem voor de volle 100% graag ben beginnen zien.
Nu mezelf opnieuw graag leren zien. Hoe lang zou ik daar over doen? Als ik de psychologe mag geloven is mijn herstel nu pas begonnen. Morgen wordt onze baby negen maanden oud. Een bittere pil om te slikken. Na negen maand fysiek ontzwangeren begin ik nu aan het mentale stuk. Ik hoef niet te werken naar een roze bril, maar een bril met heldere glazen. Gewoon een heldere kijk op het leven. Geen schone schijn, gewoon echtheid. En misschien word ik dan wel een Echte Heldin in eigen land.
ExitGrijzeWolk 