Het is nog eens gelukt. Ik heb de moed gevonden een douche te nemen en me aan te kleden. Zeg gerust uitdossen. Kleedje aan, juweeltjes van onder het stof gehaald, vlecht in de haren. Ik heb zelfs de energie gevonden me nog eens te schminken. Een vaardigheid die ondertussen toch wat verleerd lijkt te zijn. Maar hé, ik voel het heel duidelijk: vandaag wordt mijn dag. Geen zetelhangende pyjamadag, maar een fris en fruitige dag. Voor ik de deur uitga om de wereld mijn herboren ik te tonen nog snel even die baby verschonen. Ondertussen dwalen mijn gedachten verder af in mijn positieve flow. Vandaag ben ik ‘the bomb’, ik ben sexy, ik ben mooi, ik voel me goed en ik ben in kak getrapt. Mijn blik dwaalt naar beneden om het te verifiëren. Van tussen mijn tenen zie ik een bruine substantie prijken. Ja, ik ben echt in kak getrapt. Op de een of andere manier is mijn baby er in geslaagd met de snelheid van het licht een drolletje de ruimte in te schieten.
Dit moet mij weer overkomen. Terwijl andere vrouwen op een roze wolk zitten, sta ik zowel letterlijk als figuurlijk met mijn voeten in de stront. ‘#lovemylife’, ik kon er niet verder van staan. Is het ok om toe te geven dat ik moeder zijn niet leuk vind? Dat ik moeite heb een band op te bouwen met mijn baby en me niet verbonden voel met zowel die moederrol als mijn baby? Toegeven dat je verzuipt in tijden van ‘#perfectlife’ is een hoge drempel om over te geraken. Maar als ik het doe, zal de maatschappij mij dan in een vergeetput gooien om die snel af te sluiten? Mogen we in onze maatschappij nog toegeven dat we niet genieten, maar echt worstelen? Kan dat wel? Ik heb er lang over liggen piekeren. Nachtenlang lag ik er wakker van ook al had ik beter geslapen. Kon ik wel toegeven aan mezelf en aan mijn omgeving dat het niet was wat ik ervan verwachtte? Dat ik moeite had met de nieuwe dynamieken die gepaard gaan met het ouderschap?
Plots lijk je naar de achtergrond van je eigen leven te verdwijnen. Mensen zien je schattige baby, vragen hoe het met je baby gaat en vergeten vaak dat jij daar achter staat. Soms wil je wuiven en zeggen: ‘Joehoe, ik ben er ook nog! Niet die ‘moeder-Ik’, maar die ‘echte-Ik’. Die ‘Ik’ die er eigenlijk eerst was’. En naarmate de tijd verstrijkt begin je te denken dat die ‘echte-Ik’ toch niet zo belangrijk is in het grote geheel. Je past je aan en wordt naarmate de tijd verstrijkt alleen ‘Moeder’. Na een tijd begin je je af te vragen wie die ‘echte-Ik’ alweer was? Je begint een rol te spelen hoe je denkt dat die ‘echte-Ik’ zich hoort te gedragen. Je vindt de put en valt er in. Dat was het dan.
Toegeven dat het niet gaat, ik denk dat het het moeilijkste was wat ik ooit gedaan heb. En tegelijkertijd ook het mooiste. Blijkt dat er geen vergeetput, maar alleen helpende handen bestaan om moeders die het gevoel hebben te falen vooruit te helpen. Mensen veroordelen niet, maar begrijpen. We zijn uiteindelijk maar gewoon mensen en dat met of zonder kaka tussen de tenen.
ExitGrijzeWolk 