SCHERVEN BRENGEN GELUK?

Ik las eens een verhaal over een oud gebruik in Japan, Kintsukuroi genaamd.  Daar is het een kunst om gebroken serviesgoed te herstellen. Niet alleen met lijm, maar elke barst krijgt een gouden randje. Zo krijgt elk gebroken kommetje iets unieks, iets wat het mooier maakt omdat het iets heeft meegemaakt.

Ik ben zo’n kommetje. Mijn scherven liggen op de grond en gaandeweg ben ik mezelf aan het herstellen. Dit met behulp van familie, naaste vrienden en professionelen. Een werk dat geduld en precisie vraagt. Als ik het goed doe, dat herstellen, kom ik er beter uit. Dan sta ik sterker in mijn schoenen, vind ik hopelijk meer diepgang in mijn leven en leer ik meer te genieten van de eenvoudige dingen. Mijn eigen gouden randje, het is iets om naar uit te kijken. 

Lang dacht ik dat een postpartum depressie een soort van falen was. Moeten toegeven dat je je leven niet meer rooskleurig inziet zoals het blijkbaar hoort als je moeder bent. Niet simpel. Anderzijds, mijn leven is niet perfect. Dat van jou waarschijnlijk ook niet. Alleen zijn we het er collectief over eens dat we elkaar het perfecte plaatje moeten voorhouden. Ik heb ondertussen voor mezelf uitgemaakt dat dat niet meer hoeft. We maken dingen mee in ons leven en die moeten we met elkaar kunnen delen. Dat maakt ons niet minderwaardig en wel uniek.

Ondertussen besef ik dat je moet leren aanvaarden wat het leven je toewerpt. Het is wat het is, het enige dat je kan doen is aanvaarden en vooruit kijken. Soms zijn er momenten dat dat moeilijker is, maar tijd geeft perspectief.

Voor wie zich afvraagt hoe een postpartum depressie er uitziet, kan ik het als volgt uitleggen. Het is alsof je in een put met verdiepingen zit. De put gaat diep. Op de bodem kan je niet meer ontkennen er zonder hulp te komen. Zelf ben ik ondertussen al ettelijke verdiepingen omhoog gekropen. 

Halfweg in de put is het behoorlijk koud en kil. Het is hier meestal donker aangezien de verlichting niet goed werkt. Als je hier naar boven kijkt, zie je licht. Zo ongeveer ter hoogte van niveau nul. Daar staan familie en naaste vrienden. Oef, die zijn er ook nog. Wanneer je toegeeft dat je het moeilijk hebt laten mensen je niet automatisch vallen als een baksteen. Uit de put klimmen is geen sinecure. Geduld blijkt dan ook van essentieel belang. 

Geduld en aanvaarding. Twee eigenschappen die we nodig lijken te hebben om vooruit te raken in moeilijke situaties. Ik durf zelfs te stellen dat het eigenschappen zijn die we aan het verleren zijn. Krampachtig vasthouden aan het presenteren van een ideaalbeeld, ik heb me er ook schuldig aan gemaakt. Het wordt alleen lastig wanneer je zelf niet in de wereld van ‘#perfectlife’ zit. Wanneer iedereen rondom je een perfect plaatje presenteert krijg je het gevoel als enige op de wereld aan het worstelen te zijn. Een eenzaat, een soort van Quasimodo in de echte wereld. “Hallo allemaal, hier is ie dan mijn postpartum-bochel.” Niet iets om over uit te pakken. En dat terwijl anderen mogelijks net hetzelfde doormaken en er ook niet over durven praten. Het is alsof we allemaal op ons ‘perfecte’ eiland zitten. Lekker gezellig, lekker eenzaam. 

Dus daarom, om de cirkel te doorbreken, een oproep. Een oproep om de perfecte plaatjes opzij te schuiven en de echte verhalen te delen. Zit je op die roze wolk? Leuk voor jou! Zit je er niet op? Geen probleem. Zie het als een kans om te groeien, om sterker te worden en zo jouw gouden randje aan te brengen. Want zeg nu zelf: als ik dan toch gebroken moet zijn, dan eindig ik het liefst met mijn eigen mooie gouden randje.