DE RESETKNOP

Een pauze-knop, ik wilde dat mijn baby er een had. Ik probeerde reeds alle afstandsbedieningen in huis, maar geen enkele lijkt te werken De babyhandleiding werd jammer genoeg vergeten bij levering, heb ik even pech. Moet ik het hier zelf nog gaan uitdokteren. Dat net dat met momenten zo zwaar kan zijn besefte ik niet vooraf. Als mijn baby met een afstandsbediening kwam kon ik tenminste terugspoelen naar een nacht waar hij doorsliep wanneer ik moe ben, op pauze drukken wanneer ik niet omkan met een huilbui en even tot mezelf wil komen of gewoon vooruit spoelen naar een moment waarop de krampen voorbij zijn. Een baby heeft maar een knop en dat is de aan-knop, of je nu wil of niet. In het echte leven moet je het doen met de situaties van die dag, daar is geen Instagram perfectie. In het echte leven zit je ongewassen met vettig haar je baby te sussen terwijl je zelf je tranen amper kan tegenhouden. Niet echt wat Instagram mij beloofde. Verdorie, ik ben er ingetrapt.

Wanneer mijn baby ligt te slapen, veeg ik het snot van mijn gezicht, kwak ik er wat fond de teint op en met de juiste filter lijk ik alsnog perfect gelukkig met mijn zalig slapende baby. Het perfecte verhaal verkopen zo doe je dat dus. Haha, instagramgebruikers, jullie hadden mij liggen, maar nu laat ik jullie allemaal een poepie ruiken!  Of dat is toch wat ik vroeger zou willen doen. Alleen, zo zit ik niet meer in elkaar. Ik heb er geen behoefte aan om zaken mooier voor te stellen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik ben wie ik ben en wat ik nu ben is niet altijd mooi. De meeste postpartum depressies zijn dat in essentie niet. Ik heb het op foto proberen vastleggen, alleen blijkt Instagram geen depressiefilter te hebben. Jammer, maar helaas. Een postpartum depressie leg je niet vast op beeld. Als het voorbestemd is, is het iets wat je meemaakt en waar je jammer genoeg doormoet. Er is geen afstandsbediening of filter die het beter maakt. Als het kon zou ik vooruit spoelen naar een moment waar ik me beter voel. Waar alles weer in zijn plooi gevallen is. Alleen wat leer ik er dan uit? Ondertussen begin ik te beseffen dat dit, naast het feit dat het een hele rotte periode is, ook een heel leerrijke kan zijn. Ik leer dingen over mezelf en over mijn omgeving. Ik leer wat ‘diepgang in je leven’ wil zeggen en besef daardoor dat het hele Instagramgegeven een façade is. Een plek die maakt dat we ons altijd minder zullen voelen dan een ander. Die ons het gevoel geeft steeds zaken te missen of en niet te voldoen aan de norm.

Laat ons eerlijk zijn, wat is in essentie de meerwaarde die we halen uit onze perfecte plaatjes? Om niet te zeggen: is er wel een meerwaarde?. Is het niet belangrijker om echte banden aan te gaan met mensen uit je omgeving die echt om je geven? Ik ben er voor mezelf uit wat het antwoord is. Ik wil investeren in diepgang en daar neem ik graag mijn blubberbuik en striemen bij. Als ik maar weer terugvind wat me tevreden maakt. En oja, als iemand die afstandsbediening tegenkomt, laat me dan iets weten.