Het begint beter met me te gaan. En om die reden denk ik tegenwoordig geregeld terug aan het moment waarop het absoluut slecht met me ging. Rock bottom. Op dat moment stond ik op een brug en keek naar beneden. Me afvragend hoe lang het zou duren voor mijn lichaam de grond zou raken. Het is daar op dat punt dat het leven me twee opties gaf.
De snelle manier van verlossing om rust te vinden of kiezen voor de lange weg. Het harde werk. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik toen een bewuste keuze voor het leven heb gemaakt, maar dat is niet zo. Daar, op dat punt, koos ik voor het leven omdat het me vreselijk leek om andere mensen een trauma te bezorgen. Dat het leven van de occasionele autobestuurder zou veranderen door mijn toedoen wilde ik niet op mijn geweten. Ook wilde ik mijn familie niet op kosten jagen met zo’n dramatisch einde.
En zo komt het dat ik verder wandelde. Toen ik diezelfde week mijn verhaal deed bij de psycholoog vroeg ze me of er ook andere redenen waren om te blijven leven? Redenen die dichter bij mezelf lagen.
Stilte.
Hoe hard ik er ook over nadacht ik kon ze niet bedenken. Of ik de baby niet wilde zien opgroeien? Of ik niet samen met mijn man voor een stabiel gezin wilde zorgen? Zeer aannemelijke redenen, alleen voelde ik het niet.
Nu, zoveel maanden later zie ik het leven helemaal anders. Ik ben blij dat ik voor de lange moeizame weg heb gekozen. Op die weg heb ik veel geleerd over mezelf. Over hoe ik in het leven wil staan en ook over gezinsgeluk. Ik ben blij dat ik ons zoontje kan zien opgroeien en dat ik het allemaal samen mag doen met mijn fantastische man.
Ik heb een stuk van het leven gezien dat droevig en somber is en dat is goed zo. Dat zijn leerrijke ervaringen. Om die reden wil ik zeggen aan iedereen die worstelt: soms lijkt de weg lang en zwaar, maar het is het waard om de rit te ondernemen.
ExitGrijzeWolk 