Anderhalve meter was het deze avond, van de douche tot aan de deur. Sinds ik besliste dat het einde verhaal was voor de borstvoeding zijn mijn borsten in protest en dat nogal expliciet. Ze zijn niet akkoord met mijn beslissing. Dat laten ze telkens merken wanneer ik onder de douche sta. Plots laten ze zien dat borstvoeding wel vlot kan en lijken te zeggen: “Kijk nu toch, als we zelfs objecten kunnen raken kunnen we dat babymondje toch zeker voeden?”. Alleen was het te laat voor dit soort acties, mijn besluit stond vast. Het was of borstvoeding en uiteindelijk uit een raam springen of flesjes en een poging doen mezelf bij elkaar te houden. Ik heb voor het tweede gekozen. Lijkt me duidelijk anders was deze blog niet ontstaan met deze depri-moeder in de hoofdrol. Borstvoeding, ik kan er geen hoofdstuk, maar een boek over schrijven. Omdat ik niemand wil vervelen met mijn boek hou ik het vandaag bij een hoofdstuk. Weet alleen dat ik het echt zou kunnen, dat boek schrijven.
Dit hoofdstuk noem ik ‘Keuze’ en dat is het namelijk ook. Borstvoeding is een keuze. Soms voelt het een beetje als iets opgedrongen, maar het blijft en is een keuze. Daarmee bedoel ik dat je overal te lezen krijgt hoe geweldig en fantastisch borstvoeding is voor je baby, voor de band tussen moeder en kind, voor de maatschappij, voor je ecologische voetafdruk en voor je portemonnee. Allemaal zaken die ik zeker niet ga afstrijden, want verschillende onderzoeken toonden dat allemaal aan. Als moeder in spe heb je na het lezen van al deze folders al snel door dat wie het beste wil voor zijn baby voor borstvoeding gaat.
Het lijkt zo simpel, vrouw met borst en baby met mond. Gewoon even op elkaar aansluiten en het systeem van voeden is begonnen. Allemaal natuurlijk en heel gewoon. Dat het eens niet simpel zou kunnen zijn, daar werd minder op ingegaan. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet geïnformeerd werd. Ik ging naar de borstvoedingsavond van het ziekenhuis waar ze het hadden over tepelkloven, verstopte melkgangen, borstontstekingen en abcessen.
Achterafgezien heb ik iets gemist in die uitleg. De nadruk op keuze. Borstvoeding blijft altijd een keuze. En als het te pijnlijk wordt omwille van alle ongemakken die ik hierboven opsomde -ik ben jammer genoeg het hele rijtje afgegaan- dan is het goed of zelfs beter over te gaan op flesvoeding. Als je mentale gezondheid eronder komt te lijden is het beter over te gaan op flesjes in plaats van het borstvoeden vol te houden en vervolgens effectief uit een raam te springen.
Ik ga het eerlijk toegeven, onze borstvoedingscultuur heeft me gekwetst en dat heb ik lang gevoeld. Als je echt erg je best doet voor iets, de pijn verbijt die niet verdwijnt met pijnstilling, je je baby niet goed verzorgt omwille van hoge koorts en je dan beslist te stoppen omdat je mentale gezondheid in het gedrang komt, dan voel je je mislukt. Goede moeders geven borstvoeding. Dat is de onderliggende boodschap van alle folders en info die door mijn handen gingen. Dat had ik er toch van gemaakt. Zelfs in de brochure van Kind en Gezin over flesvoeding wordt in de halve pagina inleiding twee derde besteed aan het nut van borstvoeding. Waarom? Waarom mogen we als moeder niet gewoon kiezen voor flesvoeding zonder schuldgevoel. Daar had ik het moeilijk mee en dat wil ik ook meegeven. In de beslissing die we maken moeten we ons nooit laten leiden door schuldgevoel. Soms word je vrienden met de borstvoeding, soms niet en soms leer je elkaar zelfs helemaal niet kennen. Een goede moeder is een gelukkige moeder. Met of zonder schietende borsten.
ExitGrijzeWolk 